Dag China

dinsdag 3 mei 2010.
Reveille om 4.15 uur na een doorwaakte nacht. Hans en ik heb zelfs om drie uur's nachts nog eengoed gesprek gehad op het bordes terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam. Maar goed, we verlaten Chengdu met een gerust gemoed; zeg maar gerust opgeruimd. Naar een ander land, zeg maar gerust naar een andere wereld.
In Chengdu wordt de ene na de andere wolkenkrabber uit de grond getrokken. Als je het beton zou wegdenken blijft er een spookstad over van betonijzer een staketsels waar mensen zich als mieren doorheen bewegen. Op en neer; van links naar rechts en alles wat daar tussenin zit.
Maar ons avontuur In China was nog niet afgelopen.
Eerst hebben ze het ons onmogelijkg emaakt met de fiets tibet te bereizen. En nu maken ze het bijna onmogelijk om de fiets het land uit te krijgen. Godallemachtig; of we proberen de kroonjuwelen het land uit te krijgen. Voor 40 kg. overgewicht ( wat je snel hebt met drie fietsen ) moesten we 5020 yuan betalen; zeg maar 550 euro.
Zwaar discusieren en enig verbaal geweld werd in de strijd geworpen.
En dat terwijl het vliegtuig maaer voor een derde gevuld was ( met allemaal van die schriele mannetjes) en er dus eigenlijk helemaal geen overgewicht was voor het vliegtuig. Trouwens die dikke amerikaan van minstens 130 kg. mag toch oook gewoon mee zonder bijbetaling...
En dit verhaal wacht ons nog in Kathmandu ( volgens Hans de meest verschrikkelijke luchthaven met uiterst corrupt personeel ) en Delhi. En dat terwijl we in Schiphol ook al 55 euro hebben betaald voor ons vervoermiddel.
We hebben trouwens in het dagboek van Jan geschreven en ervoor getekend, dat we nooit meer een voet in dit verschrikkelijke land zullen zetten.
Em om het ons als het ware nog eens extra in te peperen ging de vlucht ook nog via Lhasa. Dat heeft als enig voordeel, dat Jan ook even heeft kunnen voelen wat het betekent om op 3700 meter te zitten.
Maar eerst de vlucht naar Lhasa. Om 07.50 vertekken en gelijk al aan het ontbijt. ou ja, ontbijt.
een doos met warme rijstgelei vergezeld van een verrot ei dat niet alleen er zo uitzag; maar ook rook. En een oud chocoladebroodje. Dat laatste gaan we binnenkort in Kathmandu echt vers eten in de German Backery. Om 9uur 35 landen we op Gonggkar Airport in Lhasa. Als transferpassegers werden we zeker vier keer van top tot teen gescreend. Een prachtig staaltje van Chinese-achterdocht-madness. De schoenen moesten uit en de riemen af. En iedere keer weer alle spullen door de X-ray. Tot gekwordens toe. Je moet dan ook nog eens op een verhoging gaan staan en wordt je bepoteld door een dun chinees meisje dat met haar handen in een plastic zak je pakje zakdoeken probeert te herkennen in je broekzak. Ze doen er werkelijk alles aan om ons verblijf in China tot het laatst zo onaangenaam mogelijk te maken.

Om te lezen wat mijn fietsmaten vonden van deze en andere avonturen kun je trouwens kijken op:http://www.hansbreuer.nl/dagboek.php

Terwijl wij overigens probeerden te betalen voor de over-baggage had hans op zijn gemak allerlei troep en bommen in de dozen met de fietsen kunnen doen die geheel onbeheerd dtonden maar al wel door de x-ray waren geweest.
Ik heb er zo schoongenoeg van dat we iedere keer moeten bijbetalen, dat ik heb besloten de fiets maar weer in Kathmandu te laten. Ik strip hem dit keer wel helemaal. Mijn goeie zadel zit erop en ook prima pedalen. Ik heb inmiddels de fietsenmaker al weer gesproken die mijn vorige fiets in 2005 heeft gekocht.
Maar eerst nog de vlucht van Lhasa naar Kathmandu; een vlucht van 60 minuten met aan onze rechterhand de Mount Everest. Maar zelfs deze was erg gesluierd en dus niet goed zichtbaar.
Dat was ons dus ook niet echt gegund.
Om een uur of twaalf landden we opo Ksthmandu Airport en gelijk een stuk of wat jongetjes om ons heen. Altijd bereid de handen uit de mouwen te steken.Je moet dan erg op je spullen letten. maar binnen een half uur was alles geregeld en konden we Kathmandu binnenrijden.
Het voelde echt als een soort van thuiskomen. De bedrijvigheid; de mensen; de klamme hitte en de gaten in de weg. allemaal heel herkenbaar van de vorige keer.
En terwijl we langzaam de 10 km. afleggen van de airport van het hotel wordt Jan een soort van overmand door emotie. de tranen lopen over zijn wangen bij het zien van al die prachtige beelden.
Het verlangen naar de reis die niet doorging; het gedoe met de chinezen en gewoon alle impressies. Het lijkt erg op mijn ervaring van 5 jaar geleden in Lhasa toen ik in het cafe zo maar in tranen uitbrak.

Het ni hao van de chinezen is inmiddels namaste geworden van de Nepali.
In Nepal is het overigens heel erg onrustig en is de situatie erg instabiel. We rijden langs grote protestakties en hele groepen mensen in die met stokken gewapend en leuzen roepend de straat opgaan. Als ze ons zien beginnen ze spontaan te applaudiseren.
Aangekomen bij het hotel worden we allerhartelijkst ontvangen door de mensen die we nog keden van 5 jaar geleden ( en nog langer geleden wat hans betreft )
We gaan in de tiun zitten met een fles water een glas cola en een bordje pakora's. En ja hoor, daar is onze vriend die me vijf jaar geleden heeft geholpen met het schoonmaken van mijn fiets. Als dank heb ik hem een broek en een paar T-shirts gegeven. de volgende dag dacht ik dat ik mezelf zag lopen. Maar nee, dat was hij in mijn kleding.
We hebben nu een 2-persoonskamer met 3 bedden. Morgen gaan we naar een grotere kamer.
Vanavond uit eten bij de jongen/man waar ik net over geschreven heb.
Dat is misschien maar goed want onder dwang van de maoisten zijn er overal stakingen. alle winkeltjes zijn dus dicht en ook de plekken waar we geld kunnen wisselen.
Vanaf morgen moeten we maar een plan de campagne maken. India is veel te warm ( heeft Marianne ui Dharamsala gemeld waar zij op bezoek is bij de Dalai Lama ). Misschien Sikkim en/of een trekking. Maar daar ben ik niet zo'n warm voorstander van met mijn slechte knieen en voeten. Maar ja, we moeten wat. De politiek situatie in Nepal is zo slecht het ten sterkste wordt afgeraden in bepaalde gebieden te gaan reizen.
Het lijkt wel of alle goden samenwerken om onze reis zoveel als mogelijk te verstieren.
Het is een beetje lang verhaal geworden, maar het moest evenv erteld worden.
Volgende keer weer gewoon " het verhaal van de dag "