Tourists as moneymachines

Ofwel Money Makes The World Go Round...
Op dit moment ben ik echt toe aan een financiele paragraaf van deze weblog. De reden daarvan is gelegen in de gebeurtenis van hedenmiddag. Maar dat volgt wel in de loop van het verhaal. Het begint al in Den Haag. Chinese ambassade; half negen aanwezig; 11 uur aan de beurt. Om vervolgens 5 minuten later buiten te staan met een roze briefje.
Dit roze briefje is goed om de volgende week weer in de rij te gaan staan. 40 euro lichter staan we weer buiten...
de dag van vertek; via het reisbureau geregeld dat we voor de fietsen gelijk zouden betalen. De KLM dacht daar heel anders over. Dooir slim bagage bijh elkaar te doen konden we volstaan met een bijbetaling van 55 euro.
Chengdu Stad. We willen graag naar Tibet maar moeten een visum hebben. De wachttijd daarvoor is 6 dagen en er is geen enkele zekerheid dat we de fietsen ook daadwerkelijk mogen gebruiken. Een fietstochtje naar Sera over een afstand van 10 km. is niet mogelijk. Dat wordt dan een guided Tour met een gids. We hebben maar niet gevraagd wat zo'n permit mag kosten.
op deze manier hoeven we niet meer.
Chengdu Airport; een vriendelijk glimlachende mevrouw vertelt ons dat ze ons matst. We hoeven slechts 525euro bij te betalen voor de drie fietsen. 175 euro p.p voor een voor een derde gevuld vliegtuig.
Aankomst Kathmandu; we konden gelijk door naar Immigration. Voor 40 US dollar zijn we de trotse eigenaar van een multi-entry permit voor dertig dagen. Of we elke week een paar keer Nepal in en weer uit zouden willen gaan.
We zijn in Nepal en willen graag een trekking maken. Vanmiddag pakken we een taxi naar het beginpunt en laten ons voor 15 00 rupees ( 15 euro ) naar Berithanty vervoeren.
We gaan lopen en komen bij een checkpoint. Of we een permit hebben...
moet dat dan? Ja, dat moet; sterker je hebt er twee nodig. Een van de Annapurna Conservation Association ( 200 rupees) maar ook een permit van 20 dollar voor de S.T.E.E.N ( wat dat ook mogen beteken ) Deze permit kun je kopen in Kathmandu en in Pokhara. Daar waar we net uit vertrokken zijn voor een taxirit van 2 uur ( 1500 rupees)
Dus wij weer terug naar Pokhara met de taxi ( nu voor 1200 rupees ) om morgenvroeg alsnog de permits te gaan halen.
Ik geloof dat ik nu een aardig beeld heb geschetst van het fenomeen toeristische melkkoe..
Het enige voordeel is, dat we vandaag in Pokhara heerlijk Indiaas hebben gegeten.
Morgen gaat dit fdeest weer verder. Ik durf geen uitspraak meer te doen over de werkelijke vertrekdatum van onze trekking.
blijf de blog volgen en jullie zullen het weten.