Gestaag...

De voorbereidingen op de tocht vorderen gestaag. Gisteren geprobeerd mijn fiets in de doos te krijgen. Dat lukte eigenlijk heel goed. Ik heb danook maar besloten de doos gelijk helemaal dicht te maken. Dat is een zorg minder. Het nadeel van een doos is, dat het grondpersoneel op de luchthaven dat vaak als een gemakkelijk opstapje ziet om bij de andere bagage te komen. Ze klimmen en klauteren er gewoon over heen. Ze herkennen het gewoon niet " als fiets"...
Vanmiddag ( zaterdag ) naar de opening van de tentoonstelling geweest van Hans in Schoonhoven. Veel bekenden gezien. En nog meer bekende foto's. De meeste kende ik uiteraard al. Maar het is goed om ze nog eens helemaal bij elkaar te zien hangen. Zwart/wit en kleur. Alemaal even mooi. Het doet me meer en meer verlangen om nu maar af te reizen. Even alles achter me laten en terug naar mezelf. Maar dat zal niet meevallen. De problemen van en rond Siva stapelen zich op. Het is ongelooflijk hoezeer alle problemen zich in één persoon kunnen concentreren. En dat, zonder dat hij er echt iets aan kan doen. Ik hoop dat zijn leven en dat van Nithursa en Vithursa bij mijn terugkomst eind mei, zich in een rustiger vaarwater zullen bevinden.

Een foto die in geen enkel fotoboek van een reis in Tibet mag ontbreken. Mét de ATB vóór het Potala-paleis( 2005 ).

Over minder dan twee weken sta ik hier weer...

In de tussentijd is er heel veel met mij gebeurd. Deze reis zal danook een heel andere zijn dan de reis van 2005.

En dat niét alleen door het veranderde wegdek ( in 2005 nog bijna helemaal onverhard; nu helemaal geasfalteerd) maar ook door de steeds groter wordende invloed/onderdrukking door de Chinezen.

Het autentieke Lhasa is teruggebracht tot de vierkante kilometer rond de Jokhangtempel.

Van 30 april tot en met 27 mei verblijf ik weer op het Dak Van De Wereld in Tibet. Met mijn twee fietsmakkers Hans Breuer en Jan Leenslag hoop ik de Friendship Highway van Lhasa ( de hoofdstad van Tibet ) naar Kathmandu ( de hoofdstad van Nepal ) te kunnen fietsen. Een meer dan 1000 km lang fietsavontuur op letterlijk grote hoogte. We beklimmen passen van meer dan 5.000 meter hoog en rijden langs diepe ravijnen.
Na de verpletterende ervaring in het voorjaar van 2005 hoop ik dit keer de reis meer bewust te kunnen beleven.
Hoogteziekte en daarna de imponerende vergezichten en de lichamelijke inspanningen maakten dat ik de reis als in een roes heb beleefd. Hoewel je je nooit volledig kunt beroepen op ervaringen
( in het verleden beleefde ervaringen bieden geen garantie voor een mooie reis in de toekomst ) vertrouw ik erop, dat ik nu alles helemaal in me kan opnemen en ga genieten van al het moois dat Tibet ons (nog) te bieden heeft.