Laatste loodjes...

Vandaag onze naar alle waarschijnlijkheid laatste toeristische uitspatting. Een bezoek aan Durbar Square Kathmandu. een verzameling oude gebouwen in het oude centrum van Kathmandu. De meeste gebouwen dateren van rond de 17e eeuw; sommigen zijn van ouder datum en anderen zijn herbouwd nadat ze eerst door vroegere overheersers zijn vernield.
Ja, zo ging dat ook hier...
Het is ook een verzameling, zeg maar een rariteitenkabinet van vreemd uitgedoste mensen die zich voordoen als saddhu ( helig man ). Maar voor mij is er dan meer nodig dan een baard laten staan; je haar in een knotje op je hoofd doen en je gezicht helemaal onder de verf smeren...
Maar het is kostelijk om zo maar in een hoekje van het plein te gaan zitten en al dat volk voorbij te zien trekken. Dragers die met onmetelijk zware lasten over het plein lopen; oude mensen die devoot knielen of een gebaar van devotie maken bij elk tempeltje dat ze passeren; jonge meiden die vrolijk kwebbelend deze route gebruiken om van A naar B. te komen.
Dat is overigens ook wat wij gedaan hebben. Niet via de officiele ingang het " square " betreden, maar via een achteringang. Anders waren we weer 200 rupees armer.
Wat zich hier ook in alle hevigheid manifesteert is het bedelen. Elk oogcontact, gewild of ongewild is goed voor een verhaal van armoede, honger, andere narigheid of leidt gewoon tot een verkooppraatje waarbij alleen voor mij een heel bijzondere prijs in het verschiet ligt. En dat allemaal voor goedbedoelde rotzooi waar ik niets mee heb en kan.
Wel hebben we op het dakterras van het Five Star Restaurant ( de naam zegt het al ) een heerlijke chowmien chicken gegeten. Een soort mie, rijkgevuld met kip en geroerbakte groenten.
Hier hadden we een heel leuk gesprek met een Nepalese jongen die als gids een groep nederlanders begeleidt. Ik heb hem daarbij ook het een en ander kunnen vragen over de gang van zaken in Nepal. Hoe gaat dat als er in die verre buitengebieden een kind wordt geboren...
Wordt dat aangegeven of krijgen ze allemaal de geboortedatum 1 januari? En hoe wordt een lan-delijk beleid vormgegeven in zo'n afgelegen gebied. Hij vertelde ook, dat het aantal inwoners van Nepal altijd " bij benadering " wordt gegeven. Exacte gegevens ontbreken gewoon. Ik kan met daar heel veel bij voorstellen als ik alleen maar kijk hoe het leven simpel is naast de rijksweg Pokhara - Kathmandu.
Op de terugweg hebben we " kruip door - sluip door " de weg verkend buiten de " toeristische " route die iedereen loopt; ook een openbaring...
Dit was echt de laatste bijdrage aan het weblog.
Vanaf nu zullen jullie het moeten doen met mijn verhalen en foto's.
In ieder geval tot spoedig na 27 mei.
Namaste
Marcel

" rondje Bodnath "

Vandaag het " rondje Bodnath " gelopen. Een plek waar je moet zijn geweest in Kathmandu. Zeker als je Tibet zo pijnlijk hebt moeten missen. Bodnath is namelijk de plek waar een groot aantal Tibetaanse vluchtelingen is neergestreken nadat ze hun land hebben moeten verlaten door de Chinese overheersing. Op oude foto's zie je de Bodnath stupa staan midden in een leeg landschap. Nu is het er een warwinkel van straatjes met winkeltjes waar Tibatanen proberen hun handel te slijten.

Alleen de reis er naar toe was al een belevenis. De motor van de taxi was een beetje niet goed afgesteld. Bij elke stop die hij moest maken sloeg de motor af. Dat heeft als voordeel dat de reis wel lekker lang duurt en je voldoende tijd krijgt te genieten van al het moois dat Kathmandu te bieden heeft. Zwarte rook uitbrakende vrachtwagens, fietsers die zich daar tussendoor manouvreren, toeterende auto's en tot slot motoren die zich met ware doodsverachting in dus mallemolen storten.

Maar uiteindelijk werden we afgeleverd bij de zuidingang van Bodnath. En zoals te doen gebruikelijk moesten wij weer 10x zoveel betalen als de lokale bevolking. En op dat moment openden de hemelsluizen zich. Gelukkig hadden we een mooi plekje onder een luifel en konden we de diehard-monniken bewonderen die ondanks de wolkbreuk hun rondjes rond de stupa bleven lopen.

Maar uiteindelijk droogde het langzaam op en konden ook wij beginnen aan de omgang rond de stupa. En altijd met de klok mee...

Op een gegeven moment raakte ik in gesprek met de eigenaar van een winkeltje in thanka's. Uit dit gesprek bleek dat ook hij een fanatieke mountainbiker was. Hij vertelde terloops, dat er een prachtige tocht van 6 dagen off the road te maken was van Pokhara naar Kathmandu. De rit die wij On The Road in anderhalve dag hadden gemaakt. Sterker nog, hij had dat onlangs nog gedaan met een groep Nederlanders die overigens ook hun sponsoren waren. Dus zo rijdt er een groep Nepali in de rondte gesponsored door Rabo Bank.

Tijdens een weer opkomende regenbui schuilden we in een monastry waar een ceremonie bezig was. En dit ging gepaard met reciteren van mantra's; gebeuk op trommels; gekletter van bekkens en gebel van bellen. Jan heeft een groot aantal prachtige foto's kunnen maken waarvan ik dan weer een CD'tje krijg.

Langzaam liep het tegen 5 uur. De lichten gaan dan langzaam aan en de tibetanen beginnen aan hun dagelijkse rondgang rond de stupa. Sommigen zetten er behoorlijk de sokken in. Anderen doen het ingetogen en op hun gemak. Maar van al dat gereis en geloop hadden we behoorlijk honger gekregen. Op het dak van het Stupa-view restaurant genoten we van een prachtige pasta carbonare en mixed noodles. Overgoten met een bier.

Tegen 7 uur, toen het alweer behoorlijk donker was hoefden we alleen maar naar de uitgang te lopen om ter overvallen worden door taxichauffeurs die ons overal naar toe wilden brengen.

Wij kozen toch maar weer voor Chhetrapati, hij pleintje vlak bij ons hotel.

En nu zitten we lekker op ons prive-terras te genieten van een stad die regelmatig helemaal verlicht wordt door lichtflitsen en donderslagen. Kathmandu ligt in een kom zodat het onweer goed blijft hangen. Een aha-erlebnis van 5 jaar geleden toen we ook in zo'n noodweer in Kathmandu aankwamen.

Morgen een laatste toeristische uitstap naar Durbar Square; een prachtig plein met historisch oude gebouwen. Wellicht weer een aanleiding voor een stukje op het blog waarvan ik gedacht had dat ik de laatste bijdrage al had geschreven.

Vanuit een regenachtig Kathmandu een gemend Namaste...

Marcel

Trucksurfing Nepal

Donderdag 20 mei 2010
Waarschijnlijk de laatste bijdrage aan dit weblog over mijn belevenissen in China en Nepal.
Afgelopen dibnsdag en woensdag stonden in het teken van ( eindelijk ) fietsen. Hans voelde zich niet goed genoeg om de weg van Pokhara naar Kathmandu op de fiets af te leggen en koos voor een comfortabele bus. Na een 20-tal kilometer zagen we hem voorbij flitsen met de fiets op het dak. Wij waren toen al een tijdje aan het fietsen. Vanaf Pokhara gaan we eerst dalen. Dat is lekker als je al zo vroeg ( kwart voor zeven ) op de fiets zit.Het is dan nog niet zo verschrikkelijk warm en we kunnen snel de nodige kilometers afleggen.
Het lijkt wel of we door de rijstschuur van Nepal rijden. Overal sawa's en de daarbij behorende beelden van mensen geknield bezig met werk aan de rijst. Soms zie je nog een verdwaalde waterbuffel met daarachter een jongmens die probeert een beetje rechte voren te trekken in de zware grond. Maar de buffels hebben vaak een heel eigen willetje. En dat leidt dan weer tot geschreeuw en soms ook slaan met een dunne tak.
De kilometers rollen onder onze wielen door terwijl de zon steeds hoger klimt. Regelmatig gaan we van de fiets om een cola te drinken en weer vers water in te slaan. Wat dat is wel goed geregeld. Overal kraampjes en stalletjes met mensen die ogenschijnlijk doelloos voor zich uit zitten te staren in de hoop dat iemand iets bij hem of haar wil kopen. Meestal is het overigens een zij die de winkel draaiende houdt. Overigens moet je ze soms gewoon wakker maken.
De totale afstand Pokhara - Kahmandu is 210 km. We hebben ons voorgenomen om tot Muglin te rijden. Muglin dat onder Nepali bekend staat als de meest lelijke nederzetting van het land. Zeg maar het putje van Nepal. Maar om een uur of half een waren we er al. en het is zoals gezegd geen plek om gezellig een middag in de brandende zon door te brengen.
We besloten door te rijden tot vier uur en daarna het eerste de beste hotel/logde/onderkomen te nemen.
Maar de kilometers gingen nu toch wel hun tol eisen. Jan is een veel betere loper dan ik; maar ik ben toch wel de betere fietser van de twee. Vooral bergop ging mij goed af. Soms werd ik ingehaald door de puffende, krakende en vooral roet uitbrakende vrachtwagen. Die reed dan maar een paar kilometer harder dan ik. En zoals ik ook al eens in Tibet had gedaan, liet ik me dan een stukje de berg opsleuren. Jan zag me dan in de verte verdwijnen. Maar hij is een snelle leerling want opeens reed hij weer naast me met een brede smile.
Na 135 kilometer vonden we dan de lodge waar we zo naar gesnakt hebben. Ondanks het feit dat we de hele dag volop water en coke hadden gedronken ging een pilsje er wel in. En nog een. Trouwens ik had een lekke band te plakken en dat gaat heel goed samen met een biertje. We hadden veel bekijks bij deze aktiviteiten en iedereen moest overal aanzitten. Maar het was niet vervelend; eerder vermakelijk.
We hebben daar een soort Nepalese rijsttafel gegeten. Jan schepte maar een beetje op en ging daarna gelijk naar bed. Te moe om te eten; maar niet opgeven natuurlijk. Hij heeft een wereldprestatie verricht.
Bij het afrekenen de volgende morgen bleken mijn twee pilsjes meer te kosten dan de kamer met douche en toilet. Nu moet je je daar niet teveel van voorstellen. Er zit geen raam in en de badkamer heeft dan wel een tegelwand, maar aan afvoegen waren ze ( nog ) niet toegekomen.

De tweede en laatste etappe was nog maar zo'n 80 km. Maar de vorige dag had er bij beiden behoorlijk ingehakt. En het parcours ging op en neer. En dat bij een weer fel schijnende zon.
Al snel hingen we al volleerde trucksurfers aan de zijkant van zandauto's, vrachtwagens of bussen. Zo lang zelfs dat mijn armen en handen pijn gingen doen. Ik koos dan maar weer voor fietsen terwijl ik Jan toeriep vooral vol te houden.
Als we dan weer eens samen fietsen op het lichtgolvende terrein konde wen een aardig beeld vormen van het leven in de Nepalese country-side. Volgens mij bestaat een belangrijk deel van het leven van de Nepali uit wachten. Waarop is mij niet duidelijk, maar wachten is blijkbaar het devies. Wat wel goed geregeld is, is het leerlingenvervoer. Overal zie je leerlingen in hun schooluniform in kluitjes te staan wachten op de schoolbus. Ze proppen er zo maar 75 kinderen in.
Uiteindelijk hebben we voor de laatste en zwaarste klim naar Aubisse gekozen voor een combinatie van trucksurfen en zelf klimmen.
Daarna was het afdalen naar Kathmandu. Gelijk zit je weer volop in de gekte van zo'n grote stad.
Luid toeterende, zwarte walm uitbrakende vrachtwagens vechten om voorrang. Het recht van de grootste doet hier opgeld. Uiteindelijk kwamen we kruip door/sluip door weer terecht bij Ganesh Himal. Eerst was er geen kamer meer voor ons, maar nu zitten we in de gala-kamer op de bovenste verdieping. De jacht op de CD's en DVD's is inmiddels geopend. Het grootste deel van de buit is al binnen.
Nog een klein weekje om te relaxen en de fiets klaar te maken voor overdracht aan Ganzur, onze hotel bediende.
En daarna lonkt Nederland weer.
Ik hoop dat ik in mijn blog een ieder een beetje indruk heb kunnen geven van onze belevenissen in China en Nepal en eindig met een welgemeend Nameste....
Marcel

Stairway to Heaven ( en weer terug )

We zijn vertrokken...
De teleurstelling van het niet doorgaan van onze fietstocht door Tibet en de tegenwerking van de autoriteiten in China en Nepal ( zie vorige bericht ) wordt volledig teniet gedaan door de fantastische natuur waarin we lopen. Want inderdaad, we zijn vertrokken. De eerste stop was een hotel een stukje lopen vanaf Berithani. Daar waar de taxi ons afgezet had. Tijdens die nacht werd Jan andermaal " in de kuif gepikt " door Lord Shiva die hem opzadelde met een prachtige buikloop. Daar ging zijn zorgvuldig opgebouwde conditie. De volgende dag werd het na een uurtje lopen te zwaar voor Jan en hebben we voor een paar uur een bedje voor hem gehuurd in een lodge.
's middag ging het een stuk beter en hebben we nog een flink stuk af kunnen leggen.
De volgende dag moesten we eraan geloven. Ghorepani was het einddoel van deze dag. Een soort van nederzetting op meer dan 29oo meter hoogte. En wij zaten op zo'n 1250 meter. Een flinke klim dus. De zon schijnt en mijn in Pokhara aangeschafte hoed a la Crocodile Dundee houdt de zon een beetje weg. Het landschap is imponerend. Nog steeds storten watervallen zich naar beneden en komen we karavanen tegen van muilezels die de nodige voorraden helemaal naar boven moeten sjouwen. Het is een typisch geluid van de bellen die om de nekken van de muilzels zitten en die je waarschuwt " we komen eraan " . Bij een Nepalees gezin kan ik zo'n bel kopen. Ik doe het ook een beetje voor de afbeelding die op de bel staat. Margo vond die zo mooi.
Zo is ze toch weer een beetje bij me.
Het pad wordt steeds steiler en moeilijker te belopen. Het lijkt wel of er op een totaal willekeurige manier een stapel stenen van grote hoogte naar beneden is gemieterd met de gedachte: ze zoeken het maar uit met hun voetpad...
En dan moeten de Ulleri Steps nog beginnen. Vanaf de nederzetting Ulleri gaat het nu in 3250 treden naar Ghotopari. Ik heb ze niet geteld, maar weet zeker dat het er heel veel zijn. Maar mijn linker knie houdt zich kranig. Ik kan mijn fietsbenen nu goed gebruiken. Voor de sier ( en toch ook maar om te gebruiken ) heb ik een Leki wandelstok gekocht. Nu er nog eentje bijkopen en ik kan gaan nordic walken...
Tijdens de klim die echt wel heel zwaar is, zijn we twee keer gestopt. Een keer om een chapati met honing te eten en een keer om een cola te drinken. Ik heb overigens nog nooit zoveel cola gedronken als hier in Nepal.
Tijdens de cola-pauze raakte ik in gesprek met een Nepalese gids die daar zat. Op de berg praat overigens iedereen met iedereen en worden waardevolle tips uitgewisseld. Op mijn vraag aan de gids of er veel Nederlanders aan het rondtrekken zijn antwoorde hij; jazeker. Er komen hier zelfs nederlanders van 60 jaar om hier te lopen. Met enige trots heb ik mijn paspoort tevoorschijn gehaald en hem mijn geboortedatum laten zien. Hij kon het niet geloven. " And you are such a fast walker; to Ghorepani is another hour; bur for you only 45 minutes "
Hierna vloog ik nog beter de berg op. Dat laat zich raden. We vertrokken om 07.30 uur en om 14.30 uur waren we in Ghorepani; de eindbestemming van vandaag. En al wandelend en klimmend hebben we zo'n 1750 hoogtemeters overwonnen. En dat is zeker geen overdrijving.
Tijdens zo'n beklimming ben je helemaal met jezelf bezig.
In Ghorepani weer een logde gezocht en een beetje rondgelopen. Je moet je daar overigens niet te veel van voorstellen. Het is een paar lodges en een enkel winkeltje. De kosten van logies zijn hier erg laag. Voor een kamer betalen we 200 rupees ( 2 euro) een fles bier kosten hier 275 rupees. Dus dan ga je al snel over op de sprite of fanta. Het is overigens ongelooflijk hoe lekker ze hier koken. Mijn spaghetti was er een om in te lijsten. De kok (Vishnu ) vond ons blbijkbaar erg aangenaam gezelschap want hij kwam er gewoon gezellig bijzitten. Om 6 uur 's avonds waren we klaar met eten. Nog een rondje door de nederzetting of naar bed. Naar bed dus want de volgende morgen werden we om 4 uur gewekt ( door dezelfde Vishnu )
Oog in oog met een 8-duizender...
En inderdaad; vlak voor 4 uur werd er zachtjes op de deur geklopt. Ik schoof onder mijn dekbed vandaan en besloot alles aan de trekken dat ik bij me had in de rugzak. Pet op en zaklantaarn in de aanslag. Helemaal klaar voor de beklimming van Poon Hill. Nog eens 200 hoogtemeters die overwonnen moesten worden. Door een dicht bos zochten we onze weg. Links en rechts schijnend en zoekend naar een summiere aanduiding dat we op de goede weg waren. Beneden ons zagen we de eerste zaklantaarns van de Nepalese gidsen die met hun groepjes ook naar boven klommen. En plotseling, vanuit het nog steeds duister, zagen we de uitkijkpost opdoemen.
Er terwijl het steeds lichter werd, werd het aantal mensen steeds groter. Langzaam doemden de eerste bergtoppen op uit het duister. Eerst was daar aan onze linkerkant de Daulaghiri. Veel over gelezen maar nog nooit gezien. De eerste zonnestralen verlichten zijn flanken die fel geel en wit oplichten. En dan is daar opeens en eindelijk de eerste top van de Annapurna. Het is de Annapurna South ( net geen 8.000 meter) maar daar achter doemt dan de Annapurna I (8091 meter) op. Een imponerend gezicht. Een beetje op tijd en ook om de afdalende meute een beetje voor te zijn lopen we tegen 6 uur weer naar beden. Vishnu zorgt nu voor een heerlijk ontbijt met gebakken eitjes, black tea en warm tibetaanse brood met honing. Hier moeten we voorlopig de dag wel weer mee kunnen beginnen.
Ghorepani - Ghandruk. Ghandruk ligt een stukje lager vanGhorepani ( een hoogteverschil van zo'n 800 meter ) maar eerste moesten we toch weer eerst naar de 3100 meter hoogte. En ik mag wel zeggen, dat dat niet meevalt als de spieren een beetje stram zijn en de botten pijn gaan doen. Maar ja, we klagen niet want we hebben er zelf voor gekozen. Op een goed moment gaat het stijgen over in dalen. We lopen door een soort van jungle, met bamboe, varens en rodondendrons.

Met de Ipod op (Das Wohltemperierte klavier door Ivo Jansen ) , allerlei gedachten van hier (Nepal) en daar ( Gouda ) ,de grote inspanning en het prachtige landschap maken dat je in een soort van flow terecht komt waarbij alle gedachten elkaar neutraliseren en je in het volledige en volmaakte niets loopt. Dat noem ik nog een meditatief lopen...

We passeren de nodige nederzettingen en in een paar sponsoren we de plaatselijke economie door een cola te kopen. Uiteindelijk belanden we in een lodge in Ghandruk. Het wordt gedreven door Tibetanen en in de centrale ruimte is een ritueel bezig met veel gereciteer van mantra's, gebel en gekletter van cymbalen en vooral het gebeuk op een trommel. Ja, ze willen laten weten dat ze er zijn. Onze tibetaanse vrinden. Wie er ook waren: een ongelooflijke collectie beestjes; vliegend en kruipend. Het barst ervan in de kamer. Een snel overleg volgde en nadat we de twee black tea hadden afgerekend hebben we snel de biezen ( rugzak ) gepakt en naar The Peacfull Lodge gegaan. Het avond eten kwam rechtstreeks uit eigen tuin maar was overheerlijk.

Ghandruk - Berithanti

De afsluitende etappe. Voor ons, goede lopers moest dat een eitje worden. Bijna alleen maar afdalen. We vertrokken om kwart voor 7 ( ja, we zijn vroege starters en dan is het ook nog niet zo warm ) en het ging gelijk bijna loodrecht naar beneden. Ghandruk kigt op 1948 meter hoogte en ons einddoel op 1250 meter.

Geloof me is ik zeg dat ik liever de Ulleri steps beklim, dan zo'n afdaling moet maken. Totaal verkrampt en met het gevoel alsof er met een mes in mijn knie wordt gestoken, daalde ik af. Pas toen we de river hadden bereikt en het weer een beetje vlakker wordt, kan ik mijn pas weer vinden. Het gaat dan ook weer zo goed dat we als militaire zandhazen een Nepalese drager " er uit lopen ". Na drie en een half uur doemt het plaatsje op waar we een taxi nemen die ons terug breng naar Pokhara. Daar aangekomen gaan we weer terug naarHotel Sakura waar de rest van onze bagage ligt en de warme douche lonkt.

Geheel verfrist zitten we nu in het Internet cafe om jullie van onze avonturen op de hoogte te stellen.

Tourists as moneymachines

Ofwel Money Makes The World Go Round...
Op dit moment ben ik echt toe aan een financiele paragraaf van deze weblog. De reden daarvan is gelegen in de gebeurtenis van hedenmiddag. Maar dat volgt wel in de loop van het verhaal. Het begint al in Den Haag. Chinese ambassade; half negen aanwezig; 11 uur aan de beurt. Om vervolgens 5 minuten later buiten te staan met een roze briefje.
Dit roze briefje is goed om de volgende week weer in de rij te gaan staan. 40 euro lichter staan we weer buiten...
de dag van vertek; via het reisbureau geregeld dat we voor de fietsen gelijk zouden betalen. De KLM dacht daar heel anders over. Dooir slim bagage bijh elkaar te doen konden we volstaan met een bijbetaling van 55 euro.
Chengdu Stad. We willen graag naar Tibet maar moeten een visum hebben. De wachttijd daarvoor is 6 dagen en er is geen enkele zekerheid dat we de fietsen ook daadwerkelijk mogen gebruiken. Een fietstochtje naar Sera over een afstand van 10 km. is niet mogelijk. Dat wordt dan een guided Tour met een gids. We hebben maar niet gevraagd wat zo'n permit mag kosten.
op deze manier hoeven we niet meer.
Chengdu Airport; een vriendelijk glimlachende mevrouw vertelt ons dat ze ons matst. We hoeven slechts 525euro bij te betalen voor de drie fietsen. 175 euro p.p voor een voor een derde gevuld vliegtuig.
Aankomst Kathmandu; we konden gelijk door naar Immigration. Voor 40 US dollar zijn we de trotse eigenaar van een multi-entry permit voor dertig dagen. Of we elke week een paar keer Nepal in en weer uit zouden willen gaan.
We zijn in Nepal en willen graag een trekking maken. Vanmiddag pakken we een taxi naar het beginpunt en laten ons voor 15 00 rupees ( 15 euro ) naar Berithanty vervoeren.
We gaan lopen en komen bij een checkpoint. Of we een permit hebben...
moet dat dan? Ja, dat moet; sterker je hebt er twee nodig. Een van de Annapurna Conservation Association ( 200 rupees) maar ook een permit van 20 dollar voor de S.T.E.E.N ( wat dat ook mogen beteken ) Deze permit kun je kopen in Kathmandu en in Pokhara. Daar waar we net uit vertrokken zijn voor een taxirit van 2 uur ( 1500 rupees)
Dus wij weer terug naar Pokhara met de taxi ( nu voor 1200 rupees ) om morgenvroeg alsnog de permits te gaan halen.
Ik geloof dat ik nu een aardig beeld heb geschetst van het fenomeen toeristische melkkoe..
Het enige voordeel is, dat we vandaag in Pokhara heerlijk Indiaas hebben gegeten.
Morgen gaat dit fdeest weer verder. Ik durf geen uitspraak meer te doen over de werkelijke vertrekdatum van onze trekking.
blijf de blog volgen en jullie zullen het weten.

clean shaven...

Degenen die mij kennen van mijn vorige Tibetreis, ik moet eigenlijk zeggen mijn Tibetreis van 5 jaar geleden, herinneren zich wellicht een bebaarde Marcel. In de foto op mijn blogspot kun je dat goed zien.

Dit jaar zijn de omstandigheden een stuk anders. Overal waar we komen is electriciteit. Ik kan mijn scheerapparaat goed opladen. Toch heb ik het vakantiegevoel een vorm willen geven en heb toch maar weer een baard laten staan.

En vanmiddag ben ik naar de lokale barbier geweest en heb een scheerbeurt genomen.

Een ongelooflijke ervaring. Sinds mijn twaalfde heb ik niet meer zo'n glad gezicht gehad. Het begon met een sproeibeurt; massage van de baard om hem lekker zacht te maken waarna het inzepen kon beginnen.

Een nieuw mesje en het scheren nam een aanvang ( om maar eens een goed germanisme te gebruiken )

Uiterst omstandig en voorzichtig werd ik ontdaan van mijn gezichtsbeharing. Een tweede scheerbeurt volgde om de laatste restjes te verwijderen. daarna volgde een uiterst secure massage van gezicht en hoofdhuid. Vervolgens kwam de nek aan de beurt en omdat ik niet snel genoeg reageerde op zijn vraag of ik een rugmassage wilde, zat ik een moment later met mijn shirt over mijn hoofd in de stoel met mijn hoofd voor op de tafel. Wat volgde was een fantastisch massage en kraakbeurt. Alle knooppunten kregen letterlijk een beurt.

Een laatste massage van mijn hoofd en ik was weer als nieuw.

En toen kwam het op betalen aan.

Ik had afgesproken 100 rupees voor het scheren. En nu wilde hij 1200 rupees hebben. Dat is ongeveer 2 keer een dagloon. Dat was een beetje teveel van het goede.

Wat ik dan wilde betalen... Ik heb het afgemaakt op 500 rupees. Daar ging hij snel met akkoord; dus het was zeker niet te weinig.

Maar ja, je bent toerist en je hebt geld...

Als ik terugkomen van de trekking ga ik zeker weer bij hem langs.

En als Angelo Amato in Gouda mijn voor een euro wil scheren ga ik om de twee dagen naar hem toe. Zeker als daar een lekkere hoofdmassage bij wordt gegeven.

We hebben nu alles in huis voor de trekking ( inclusief een Leki uitschuifbare wandelstok ) dus niets staat een mooie tocht nog in de weg.

Tot over een tijdje...

we zijn er...

dinsdagavond 11 mei, kwart voor negen lokale tijd.

Wij zijn er. Dat wil zeggen in Pokhara. Een bekende uitvalsbasis voor trekkings in de Annapurna Range; een berggebied met tenminste 4 toppen boven de 8000 meter. Morgen hoop ik ze te kunnen zien. Vandaag was het te heiig door de grote warmte.

Want als er een ding is waar ik niet echt op voorbereid was, dan is het de hitte. In mijn tassen zit allerlei thermokleding voor Tibet, de grote hoogte en de kou. Hier in Nepal heb ik een halve garderobe aangeschaf van lichtgewicht en sneldrogende kleding. Maar gelukkig is het allemaal illegale namaak en dus heel betaalbaar. Een afristbroek van The North Face; na onderhandeling 9 euro; T-shirt van hetzelfde merk; 2,5 euro. Originele namaak zonnebril van Adidas 2 euro.

Gisteren zijn we om een uur of een vertrokken vertrokken uit Kathmandu. Kathmandu was weer de stinkstad zoals ik die kende van 5 jaar geleden. Al het verkeer probeerde weer de schade in te halen van een week niet mogen rijden...

Gevoegd bij een temperatuur van een graad of 35 was dit voldoende om na 6 km. aan de cola te gaan. Na een korte pauze hebben we - de gezondheidstoestand van Hans in ogenschouw genomen- besloten te wachten tot 6 uur in de avond. De temperatuur was toen iets draaglijker.

We hadden flink moeten klimmen om de Kathmandu-vallei uit te komen. De beloning was een mooie afdaling. Maar een heel slecht wegdek, gevoegd bij de invallende duisternis, maakte dat we toch iets moesten ondernemen. In een klein dorpje hebben we een truck aan kunnen houden.

Voor 2oor rupees p.p. ( 2 euro ) waren ze bereid ons mee te nemen. We wilden eerst naar een resort. Maar daar wilden ze 120 dollar voor twee kamers. Inmiddels was het bijna twaalf uur 's nachts.

Goede raad was letterlijk duur. Maar de chauffeur en zijn maatje wisten wel een truckstop een paar km. verder. Dat kostte 400 rupees ( 4 euro ) per kamer.Als extra faciliteit liepen daar de ratten in en uit. Dat hebben we maar niet gedaan.

Het Rupshi hotel in Muglin was een redelijk alternatief. Met een fles bier om een uur 's nachts gingen we naar bed.

Het matras was van bordkarton en zo sliep het ook. Zelfs na zo'n vermoeiende dag kon ik nauwelijks slapen. De volgende morgen even het dagboek bijwerken en met een kop zwarte thee op weg voor de transfer naar Pokhara; ons voorlopige reisdoel voor vandaag.

De vorige avond hebben we de reis beleefd in het donker vanuit de achterbak van een vrachtwagen. Die vervoerde rijst. We zagen er niet uit toen we uitstapten.

Nu gaan we met de bus. Zeg maar de lijndienst Muglin - Pokhara ( zo'n 90 km. De fietsen op dak en wij op de achterbankmet onze tassen. Voor 3 x 150 rupees ( 3 x anderhalve euro ) mochten we mee. We stapten in om een uur om half 10. En nu konden we met eigen ogen waarnemen waar we de vorige nacht aan bloot zijn gesteld. Van toen herinnerde ik me alleen veel toeteren en lichtseinen. Bij daglicht lijkt het wel een race tegen/met het noodlot. Het lijkt eropo of alle chauffeurs les hebben gehad van dezelfde rijschool. Het inhalen vlak voor een bocht mag alleen als het zicht minder dan 10 meter is. En dit alleen vergezeld van een onophoudelijk toeteren. Het is een les in koelbloedigheid om dit allemaal te zien gebeuren. Gezeten op de middelste stoel van de achterbank had ik een prachtig uitzicht. Zo tegen tweaalf uur kwam er een bus vlak naast de onze staan. En in de weerkaatsing van de ramen zagen we onze fietsen die op dak stonden zo maar op een andere bus geladen worden. Het bleek dat onze bus kapot was en dat we vervangend vervoer kregen. Uiteindelijk kwamen we tegen vier uur ( !!!) aan in een stikheet Pokhara. Maar gelukkig zitten we nu in Lakeside. Een buitenplaats waar we een heerlijk hotel hebben met goeide bedden. Dus niets staat een gezonde nachtrust nog in de weg. En morgen of overmorgen zien we wel verder.

Het aantal gerden kilometers op deze fietsvakantie is inmiddels opgelopen ze tegen de 100. Na de 50 km. in Kathmandu is dat aantal de afgelopen dagen in een keer verdubbeld. We gaan eerst lopen en daarna zien we nog wel. Jan en ik overwegen om de tocht naar Kathmandu ( zo'n 200 km. met grote hoogteverschillen ) terug toch met de fiets te gaan doen.

Maar dat laat ik nog wel weten.

Houd de blog in de gaten; hier is voldoende mogelijkheid tot internet en wellicht is er toch zo nu en dan wat te melden.

We gaan!!!

De kogel is nu echt door de kerk. We vertrekken over een paar uurtjes. Terwijl Hans boven zijn spulletjes reorganiseert ( we nemen niet alles mee ) kunnen Jan en ik nog een laatste post doen op de blog.
Vanuit het moederland horen we niet al te beste berichten over het weer. Welnu, gisteren was het meer dan 39 graden in de zon op het zonneterras boven op het hotel. Dus de temperatuur zit hier wel goed. Het was goed om even uit te rusten van al de wandelingen door de stad. Ik heb ze maar beschouwd als een goede training voor de trek die ik over een paar dagen ga maken. Met een rugzak op je schouders een aantal dagen lopen in de bergen. Een heel nieuwe ervaring voor mij. Er schijnt een steile trap in te zitten met net iets te grote treden die maar doorgaat. Ik ben benieuwd.
Na de 22 ste heb ik nog een paar dagen om uit te rusten en mijn fiets te ontmantelen. Ik geef mijn fiets weg aan Ganzar. De heel aardige medewerker die ons de eerste avond uitnodigde voor een avondmaal bij hem. Ik neem wel weer mijn zadel mee terug naar Nederland. Daar ben ik te zeer aan gehecht geraakt.
Kathmandu is weer het Kathmandu dat ik kende van de vorige keer. Druk, warm, bedrijvig en zo langzamerhand weer stinkend. Met vervoer dat door de smalle straatjes krioelt. De staking is voorbij. Maar de maoisten hebben een ultimatum gesteld aan de regering. En als niet aan hun eisen wordt voldaan gaat de knuppel echt in het hoenderhok. De staking van de afgelopen week was daarbij maar een vingeroefening. De datum van 28 mei is daarbij veelvuldig genoemd. Ik weet alleen niet in welk verband.
Ik mag hopen dat we uiteindelijk dit land toch wel mogen verlaten op de afgesproken datum. En het zou dan ook wel aardig zijn als we kunnen landen zonder dat een aswolk roet in het eten gooit
( leuke woordspeling zo vroeg op " mijn" morgen )
Jan en ik liepen gisterenavond naar huis na een bezoek aan Fire & Ice ( van harte aanbevolen pizza- en ijsrestarant) en werden uiteraard zeer regelmatig aangesproken om allerlei goedbedoelde rotzooi te kopen. Maar wat ons het meest trof waren de jongetjes van nog geen 10 jaar die met een plastic zakje en solutie in de weer waren.
Solutiesnuivers. Een fenomeen dat ik alleen maar kende uit Zuid Amerika.
Dit was echt voorlopig het laatste bericht uit Kathmandu.

en ze gingen niet ( voorlopig ) vervolg...

Dat krijg je ervan als je probeert een berichtje te makenzonder bril. Je drukt een keer op een verkeerde knop en het bericht wordt verzonden zonder de inhoud mee te nemen.
Wat ik eigenlijk heb geprobeerd is te vertellen over de belevenissen gisteren ( vrijdag 7 mei )
Eerst hebben we een bezoek gebracht aan Pashupatinath, de plek waar de hindoes hun doden begraven. Dat gaat gepaard met veel ceremonieel die me bekend voorkwamen van Siva.
Uiteindelijk steekt de oudse zoon het lichaam in de brand. Hij doet dat door een soort van aanmaakbnlokje op het gezicht van de overledene aan te steken.
Het was toch wel een indrukwekkend gezicht. En dat zo dicht bij de datum van 8 mei...
Daarna de tocht verder naar Bakhtapur. een typisch nepalees dorp dat helemaakl gerestaureerd is door Unesco. Maar even zo vrolijk moesten we toch 750 rupees betalen. Even zo vrolijk een godsvermogen; ( vergelijkbaar met 5 tot 6 CD's )
We hebben op dezetocht trouwens gezelschap gehad van Rachel, een 26-jarige engelse die aan het einde van de tocht behoorlijk last had van haar bum ( ik kan een beetje raden wat ze bedoelde )
Vandaag zouden we vertrekken voor wat onze tocht door Nepal zou worden. Eerst fietsen; dan een trekking en weer terug fietsen naar Kathmandu.
Maar nu heeft lord Shiva uit het godenpantheon weer toegeslagen. Shiva's revenge staat voor diarhee. En niet zo'n beetje.
Ik schamp er zo'n beetje langs, maar Hans is vol getroffen. Inlusief overgeven en hoofdpijn.
Maar gelukkig hoorden we dat de staking voorbij is. Jan en ik gaan een beetje rondneuzen in de CD-winkeltjes enz.
Ik hoop dat dit voorlopig mijn laatste bijdrage is aan het blog.
Marcel

en ze gingen niet ( voorlopig )

Van de kogel en de kerk

We gaan.

Vrijdag 8 mei vertrekken we voor wat onze reis in Nepal moet worden. Daar kan zelfs een

algemene staking niets aan veranderen. Vanmiddag kwamen we midden in een grote protestdemonstratie terecht. Veel vlaggen en geroep. Er reed zelfs een vrachtwagen mee met een geluidsinstallatie erop gemonteerd. Zeg maar The Love Parade, maar dan op zijn Nepalees..

De staking betekent wel, dat er totaal geen aanvoer is van voedsel. Maar de keerzijde is danwel dat het lekker rustig is op straat en er ook niet zo'n luchtverontreiniging is.

We gaan dus eerst een paar dagen fietsen naar Pokhara en Tomsom. In totaal drie dagen.

Daarna gaan we een deel van de Annapurna trekking doen.

Ja, jullie lezen het goed. Deze fietser gaat wandelen. En niet zo maar een stukje rond de plas maar een serieuze tocht in de hoge Himalaya. Ik had gelukkig wel wandelschoenen mee. Maar uiteraard geen rugzak. Nu is alles hier te koop. Dus ook een rugzak van The North Face ( 36 l. voor 25 euro )

En doe me dan ook gelijk maar een zijden binnenzak voor in de slaapzak. Want die moet ook allemaal mee op mijn rug. Ik ben echt benieuwd hoe mijn knie en mijn voeten het gaan houden.

Alles bij elkaar kunnen het wel zo'n 8 tot 10 wandeldagen worden. En dat toch ook wel boven de 3.000 meter. Weer een nieuwe uitdaging.

Maar het zou toch teveel eer voor die chinezen zjn geweest als we helemaal niets hadden kunnen doen. En zelfs de opstandige Mao-isten in Nepal krijgen ons niet klein.

Zo rond 22 mei hopen we weer in ons hotel Ganesh Himal terug te komen. Ganesh Himal waar het nu helemaal vol zit.

Maar dat komt omdat het in deLonely Planet staat aanbevolen als een Place To Be.

Lieve mensen, dat was het voor een heel lange tijd.

Hartelijke groeten en duim een beetje voor me.

Marcel.

8 mei

5 jaar geleden was ik in deze periode op reis door Tibet voor de reis van mijn leven. Gestopt met werken; een forse burn-out achter de rug en dan die verpletterende ervaringen op het Dak Van De Wereld.
Op 8 mei is het alweer twee jaar geleden dat Margo is overleden. Een gebeurtenis die een zeer diepe in druk heeft gemaakt door vooral de moedige Margo.
En nu ben ik weer twee jaar verder en zijn er gebeurtenissen geweestw aardoor ik een beetje los hebben gemaakt van degene die meer dan 38 jaar bij me is geweest.
Margo is natuurlijk voor altijd opgesloten in mijn hart. Maar ik kan er nu een beetje rustiger op terugkijken.
Al dat soort gedachten komen boven als ik deze bijdrage aan mijn weblog schrijf.
Hoe graag had ik ook aan mijn contacten willen toevoegen Margo.depauw@hotmail.com
Maar dat is me niet gegeven.
En het was zelfs niet mogelijk om op de hoogste passen van Tibet dicht bij Margo te zijn.
Dan maar in gedachten.
Vandaag hopen we een beslissing te nemen over het vervolg van onze reis.
Nepal is niet voorzien van een goed wegennet. Dat komt uiteraard ook door de bergen.
Het is de bedoeling de kant van Sikkim op te gaan, via Dardjeeling.
Ik heb eens voorzichtig op de kaart gekeken en denk, de mogelijkheden tot Internetten voorlopig wel " gezien " zijn.
Zodra we weer gelegenheid hebben melden we ons weer.

bevrijdingsdag

Hallo allemaal.
Het feit dat ik regelmatig kan mailen betekent, dat we nog steeds in Kathmandu zitten. Gisterenavond zijn we uitgenodigd om te komen eten bij Gandun thuis. Gandun is een medewerker van het hotel die ik 5 jaar geleden heb ontmoet. Inmiddels is hij opgeklommen in de hierarchie van personeelsleden. Maar toen was hij nog manusje van alles. Hij heeft me toen geholpen bij het schoonmaken van de fiets. Als dank heb ik hem toen wat kleding gegeven. Ondermeer een broek enT-shirt. En toen ik hem de volgende dag zag lopen dacht ik " daar loop ik zelf " ...
Maar goed; nu uitgenodigd bij hem thuis. In een klein bovenhuisje waar alles in 1 kamer gebeurt.
Inclusief het koken. Dahl bat met kipcurry. Heerlijk. drie kleine kinderen speelden vrolijk in het rond terwijl wij cola dronken met de lokale bruine rum. De enige verlichting bestond uit kaarslicht.
Maar dank zij dit kaarslicht heeft Hans een paar prachtige foto's kunnen maken.
Maar goed; dat was gisteren.
Vandaag is dus bevrijdingsdag voor jullie in Gouda. Hier wordt keihard gestaakt. Letterlijk alles is dicht.
Ook de restaurants. Dus we moeten maar zien hoe we aan ons eten moeten komen. En ook alle kledingwinkels en CD-shops zijn dicht.
Het betekent overigens ook dat we ons nog eens moeten beraden op ons reisschema. Als er niets open is en de staking is landelijk ( wat het geval is ) kunnen we nergens onderweg iets te eten.
Het lijkt wel of alle goden uitgerekend samenspannen tegen ons. Om tenminste Boeddha een beetje gunstig gestemd te krijgen zijn we naar de tempel Swayambhunath gelopen. Een forse wandeling met een trap van enige honderen treden die steeds steiler wordt.
Zeg dus niet dat we niet alles in het werk heben gesteld om tenminste de Boeddha achter ons reisplan te krijgen.
Ik ben vanmorgen ook nog even langs geweest bij de fietsenmaker waar ik 5 jaar geleden mijn fiets aan verkocht heb. Van fietsmaat Peter had ik een multi-tool voor de fiets meegekregen.
Dat heb ik hem gegeven. Hij was er erg blij mee.
Als we echt gaan reizen zal ik jullie proberen te informeren.

Dag China

dinsdag 3 mei 2010.
Reveille om 4.15 uur na een doorwaakte nacht. Hans en ik heb zelfs om drie uur's nachts nog eengoed gesprek gehad op het bordes terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam. Maar goed, we verlaten Chengdu met een gerust gemoed; zeg maar gerust opgeruimd. Naar een ander land, zeg maar gerust naar een andere wereld.
In Chengdu wordt de ene na de andere wolkenkrabber uit de grond getrokken. Als je het beton zou wegdenken blijft er een spookstad over van betonijzer een staketsels waar mensen zich als mieren doorheen bewegen. Op en neer; van links naar rechts en alles wat daar tussenin zit.
Maar ons avontuur In China was nog niet afgelopen.
Eerst hebben ze het ons onmogelijkg emaakt met de fiets tibet te bereizen. En nu maken ze het bijna onmogelijk om de fiets het land uit te krijgen. Godallemachtig; of we proberen de kroonjuwelen het land uit te krijgen. Voor 40 kg. overgewicht ( wat je snel hebt met drie fietsen ) moesten we 5020 yuan betalen; zeg maar 550 euro.
Zwaar discusieren en enig verbaal geweld werd in de strijd geworpen.
En dat terwijl het vliegtuig maaer voor een derde gevuld was ( met allemaal van die schriele mannetjes) en er dus eigenlijk helemaal geen overgewicht was voor het vliegtuig. Trouwens die dikke amerikaan van minstens 130 kg. mag toch oook gewoon mee zonder bijbetaling...
En dit verhaal wacht ons nog in Kathmandu ( volgens Hans de meest verschrikkelijke luchthaven met uiterst corrupt personeel ) en Delhi. En dat terwijl we in Schiphol ook al 55 euro hebben betaald voor ons vervoermiddel.
We hebben trouwens in het dagboek van Jan geschreven en ervoor getekend, dat we nooit meer een voet in dit verschrikkelijke land zullen zetten.
Em om het ons als het ware nog eens extra in te peperen ging de vlucht ook nog via Lhasa. Dat heeft als enig voordeel, dat Jan ook even heeft kunnen voelen wat het betekent om op 3700 meter te zitten.
Maar eerst de vlucht naar Lhasa. Om 07.50 vertekken en gelijk al aan het ontbijt. ou ja, ontbijt.
een doos met warme rijstgelei vergezeld van een verrot ei dat niet alleen er zo uitzag; maar ook rook. En een oud chocoladebroodje. Dat laatste gaan we binnenkort in Kathmandu echt vers eten in de German Backery. Om 9uur 35 landen we op Gonggkar Airport in Lhasa. Als transferpassegers werden we zeker vier keer van top tot teen gescreend. Een prachtig staaltje van Chinese-achterdocht-madness. De schoenen moesten uit en de riemen af. En iedere keer weer alle spullen door de X-ray. Tot gekwordens toe. Je moet dan ook nog eens op een verhoging gaan staan en wordt je bepoteld door een dun chinees meisje dat met haar handen in een plastic zak je pakje zakdoeken probeert te herkennen in je broekzak. Ze doen er werkelijk alles aan om ons verblijf in China tot het laatst zo onaangenaam mogelijk te maken.

Om te lezen wat mijn fietsmaten vonden van deze en andere avonturen kun je trouwens kijken op:http://www.hansbreuer.nl/dagboek.php

Terwijl wij overigens probeerden te betalen voor de over-baggage had hans op zijn gemak allerlei troep en bommen in de dozen met de fietsen kunnen doen die geheel onbeheerd dtonden maar al wel door de x-ray waren geweest.
Ik heb er zo schoongenoeg van dat we iedere keer moeten bijbetalen, dat ik heb besloten de fiets maar weer in Kathmandu te laten. Ik strip hem dit keer wel helemaal. Mijn goeie zadel zit erop en ook prima pedalen. Ik heb inmiddels de fietsenmaker al weer gesproken die mijn vorige fiets in 2005 heeft gekocht.
Maar eerst nog de vlucht van Lhasa naar Kathmandu; een vlucht van 60 minuten met aan onze rechterhand de Mount Everest. Maar zelfs deze was erg gesluierd en dus niet goed zichtbaar.
Dat was ons dus ook niet echt gegund.
Om een uur of twaalf landden we opo Ksthmandu Airport en gelijk een stuk of wat jongetjes om ons heen. Altijd bereid de handen uit de mouwen te steken.Je moet dan erg op je spullen letten. maar binnen een half uur was alles geregeld en konden we Kathmandu binnenrijden.
Het voelde echt als een soort van thuiskomen. De bedrijvigheid; de mensen; de klamme hitte en de gaten in de weg. allemaal heel herkenbaar van de vorige keer.
En terwijl we langzaam de 10 km. afleggen van de airport van het hotel wordt Jan een soort van overmand door emotie. de tranen lopen over zijn wangen bij het zien van al die prachtige beelden.
Het verlangen naar de reis die niet doorging; het gedoe met de chinezen en gewoon alle impressies. Het lijkt erg op mijn ervaring van 5 jaar geleden in Lhasa toen ik in het cafe zo maar in tranen uitbrak.

Het ni hao van de chinezen is inmiddels namaste geworden van de Nepali.
In Nepal is het overigens heel erg onrustig en is de situatie erg instabiel. We rijden langs grote protestakties en hele groepen mensen in die met stokken gewapend en leuzen roepend de straat opgaan. Als ze ons zien beginnen ze spontaan te applaudiseren.
Aangekomen bij het hotel worden we allerhartelijkst ontvangen door de mensen die we nog keden van 5 jaar geleden ( en nog langer geleden wat hans betreft )
We gaan in de tiun zitten met een fles water een glas cola en een bordje pakora's. En ja hoor, daar is onze vriend die me vijf jaar geleden heeft geholpen met het schoonmaken van mijn fiets. Als dank heb ik hem een broek en een paar T-shirts gegeven. de volgende dag dacht ik dat ik mezelf zag lopen. Maar nee, dat was hij in mijn kleding.
We hebben nu een 2-persoonskamer met 3 bedden. Morgen gaan we naar een grotere kamer.
Vanavond uit eten bij de jongen/man waar ik net over geschreven heb.
Dat is misschien maar goed want onder dwang van de maoisten zijn er overal stakingen. alle winkeltjes zijn dus dicht en ook de plekken waar we geld kunnen wisselen.
Vanaf morgen moeten we maar een plan de campagne maken. India is veel te warm ( heeft Marianne ui Dharamsala gemeld waar zij op bezoek is bij de Dalai Lama ). Misschien Sikkim en/of een trekking. Maar daar ben ik niet zo'n warm voorstander van met mijn slechte knieen en voeten. Maar ja, we moeten wat. De politiek situatie in Nepal is zo slecht het ten sterkste wordt afgeraden in bepaalde gebieden te gaan reizen.
Het lijkt wel of alle goden samenwerken om onze reis zoveel als mogelijk te verstieren.
Het is een beetje lang verhaal geworden, maar het moest evenv erteld worden.
Volgende keer weer gewoon " het verhaal van de dag "