We gaan!!!

De kogel is nu echt door de kerk. We vertrekken over een paar uurtjes. Terwijl Hans boven zijn spulletjes reorganiseert ( we nemen niet alles mee ) kunnen Jan en ik nog een laatste post doen op de blog.
Vanuit het moederland horen we niet al te beste berichten over het weer. Welnu, gisteren was het meer dan 39 graden in de zon op het zonneterras boven op het hotel. Dus de temperatuur zit hier wel goed. Het was goed om even uit te rusten van al de wandelingen door de stad. Ik heb ze maar beschouwd als een goede training voor de trek die ik over een paar dagen ga maken. Met een rugzak op je schouders een aantal dagen lopen in de bergen. Een heel nieuwe ervaring voor mij. Er schijnt een steile trap in te zitten met net iets te grote treden die maar doorgaat. Ik ben benieuwd.
Na de 22 ste heb ik nog een paar dagen om uit te rusten en mijn fiets te ontmantelen. Ik geef mijn fiets weg aan Ganzar. De heel aardige medewerker die ons de eerste avond uitnodigde voor een avondmaal bij hem. Ik neem wel weer mijn zadel mee terug naar Nederland. Daar ben ik te zeer aan gehecht geraakt.
Kathmandu is weer het Kathmandu dat ik kende van de vorige keer. Druk, warm, bedrijvig en zo langzamerhand weer stinkend. Met vervoer dat door de smalle straatjes krioelt. De staking is voorbij. Maar de maoisten hebben een ultimatum gesteld aan de regering. En als niet aan hun eisen wordt voldaan gaat de knuppel echt in het hoenderhok. De staking van de afgelopen week was daarbij maar een vingeroefening. De datum van 28 mei is daarbij veelvuldig genoemd. Ik weet alleen niet in welk verband.
Ik mag hopen dat we uiteindelijk dit land toch wel mogen verlaten op de afgesproken datum. En het zou dan ook wel aardig zijn als we kunnen landen zonder dat een aswolk roet in het eten gooit
( leuke woordspeling zo vroeg op " mijn" morgen )
Jan en ik liepen gisterenavond naar huis na een bezoek aan Fire & Ice ( van harte aanbevolen pizza- en ijsrestarant) en werden uiteraard zeer regelmatig aangesproken om allerlei goedbedoelde rotzooi te kopen. Maar wat ons het meest trof waren de jongetjes van nog geen 10 jaar die met een plastic zakje en solutie in de weer waren.
Solutiesnuivers. Een fenomeen dat ik alleen maar kende uit Zuid Amerika.
Dit was echt voorlopig het laatste bericht uit Kathmandu.