Stairway to Heaven ( en weer terug )

We zijn vertrokken...
De teleurstelling van het niet doorgaan van onze fietstocht door Tibet en de tegenwerking van de autoriteiten in China en Nepal ( zie vorige bericht ) wordt volledig teniet gedaan door de fantastische natuur waarin we lopen. Want inderdaad, we zijn vertrokken. De eerste stop was een hotel een stukje lopen vanaf Berithani. Daar waar de taxi ons afgezet had. Tijdens die nacht werd Jan andermaal " in de kuif gepikt " door Lord Shiva die hem opzadelde met een prachtige buikloop. Daar ging zijn zorgvuldig opgebouwde conditie. De volgende dag werd het na een uurtje lopen te zwaar voor Jan en hebben we voor een paar uur een bedje voor hem gehuurd in een lodge.
's middag ging het een stuk beter en hebben we nog een flink stuk af kunnen leggen.
De volgende dag moesten we eraan geloven. Ghorepani was het einddoel van deze dag. Een soort van nederzetting op meer dan 29oo meter hoogte. En wij zaten op zo'n 1250 meter. Een flinke klim dus. De zon schijnt en mijn in Pokhara aangeschafte hoed a la Crocodile Dundee houdt de zon een beetje weg. Het landschap is imponerend. Nog steeds storten watervallen zich naar beneden en komen we karavanen tegen van muilezels die de nodige voorraden helemaal naar boven moeten sjouwen. Het is een typisch geluid van de bellen die om de nekken van de muilzels zitten en die je waarschuwt " we komen eraan " . Bij een Nepalees gezin kan ik zo'n bel kopen. Ik doe het ook een beetje voor de afbeelding die op de bel staat. Margo vond die zo mooi.
Zo is ze toch weer een beetje bij me.
Het pad wordt steeds steiler en moeilijker te belopen. Het lijkt wel of er op een totaal willekeurige manier een stapel stenen van grote hoogte naar beneden is gemieterd met de gedachte: ze zoeken het maar uit met hun voetpad...
En dan moeten de Ulleri Steps nog beginnen. Vanaf de nederzetting Ulleri gaat het nu in 3250 treden naar Ghotopari. Ik heb ze niet geteld, maar weet zeker dat het er heel veel zijn. Maar mijn linker knie houdt zich kranig. Ik kan mijn fietsbenen nu goed gebruiken. Voor de sier ( en toch ook maar om te gebruiken ) heb ik een Leki wandelstok gekocht. Nu er nog eentje bijkopen en ik kan gaan nordic walken...
Tijdens de klim die echt wel heel zwaar is, zijn we twee keer gestopt. Een keer om een chapati met honing te eten en een keer om een cola te drinken. Ik heb overigens nog nooit zoveel cola gedronken als hier in Nepal.
Tijdens de cola-pauze raakte ik in gesprek met een Nepalese gids die daar zat. Op de berg praat overigens iedereen met iedereen en worden waardevolle tips uitgewisseld. Op mijn vraag aan de gids of er veel Nederlanders aan het rondtrekken zijn antwoorde hij; jazeker. Er komen hier zelfs nederlanders van 60 jaar om hier te lopen. Met enige trots heb ik mijn paspoort tevoorschijn gehaald en hem mijn geboortedatum laten zien. Hij kon het niet geloven. " And you are such a fast walker; to Ghorepani is another hour; bur for you only 45 minutes "
Hierna vloog ik nog beter de berg op. Dat laat zich raden. We vertrokken om 07.30 uur en om 14.30 uur waren we in Ghorepani; de eindbestemming van vandaag. En al wandelend en klimmend hebben we zo'n 1750 hoogtemeters overwonnen. En dat is zeker geen overdrijving.
Tijdens zo'n beklimming ben je helemaal met jezelf bezig.
In Ghorepani weer een logde gezocht en een beetje rondgelopen. Je moet je daar overigens niet te veel van voorstellen. Het is een paar lodges en een enkel winkeltje. De kosten van logies zijn hier erg laag. Voor een kamer betalen we 200 rupees ( 2 euro) een fles bier kosten hier 275 rupees. Dus dan ga je al snel over op de sprite of fanta. Het is overigens ongelooflijk hoe lekker ze hier koken. Mijn spaghetti was er een om in te lijsten. De kok (Vishnu ) vond ons blbijkbaar erg aangenaam gezelschap want hij kwam er gewoon gezellig bijzitten. Om 6 uur 's avonds waren we klaar met eten. Nog een rondje door de nederzetting of naar bed. Naar bed dus want de volgende morgen werden we om 4 uur gewekt ( door dezelfde Vishnu )
Oog in oog met een 8-duizender...
En inderdaad; vlak voor 4 uur werd er zachtjes op de deur geklopt. Ik schoof onder mijn dekbed vandaan en besloot alles aan de trekken dat ik bij me had in de rugzak. Pet op en zaklantaarn in de aanslag. Helemaal klaar voor de beklimming van Poon Hill. Nog eens 200 hoogtemeters die overwonnen moesten worden. Door een dicht bos zochten we onze weg. Links en rechts schijnend en zoekend naar een summiere aanduiding dat we op de goede weg waren. Beneden ons zagen we de eerste zaklantaarns van de Nepalese gidsen die met hun groepjes ook naar boven klommen. En plotseling, vanuit het nog steeds duister, zagen we de uitkijkpost opdoemen.
Er terwijl het steeds lichter werd, werd het aantal mensen steeds groter. Langzaam doemden de eerste bergtoppen op uit het duister. Eerst was daar aan onze linkerkant de Daulaghiri. Veel over gelezen maar nog nooit gezien. De eerste zonnestralen verlichten zijn flanken die fel geel en wit oplichten. En dan is daar opeens en eindelijk de eerste top van de Annapurna. Het is de Annapurna South ( net geen 8.000 meter) maar daar achter doemt dan de Annapurna I (8091 meter) op. Een imponerend gezicht. Een beetje op tijd en ook om de afdalende meute een beetje voor te zijn lopen we tegen 6 uur weer naar beden. Vishnu zorgt nu voor een heerlijk ontbijt met gebakken eitjes, black tea en warm tibetaanse brood met honing. Hier moeten we voorlopig de dag wel weer mee kunnen beginnen.
Ghorepani - Ghandruk. Ghandruk ligt een stukje lager vanGhorepani ( een hoogteverschil van zo'n 800 meter ) maar eerste moesten we toch weer eerst naar de 3100 meter hoogte. En ik mag wel zeggen, dat dat niet meevalt als de spieren een beetje stram zijn en de botten pijn gaan doen. Maar ja, we klagen niet want we hebben er zelf voor gekozen. Op een goed moment gaat het stijgen over in dalen. We lopen door een soort van jungle, met bamboe, varens en rodondendrons.

Met de Ipod op (Das Wohltemperierte klavier door Ivo Jansen ) , allerlei gedachten van hier (Nepal) en daar ( Gouda ) ,de grote inspanning en het prachtige landschap maken dat je in een soort van flow terecht komt waarbij alle gedachten elkaar neutraliseren en je in het volledige en volmaakte niets loopt. Dat noem ik nog een meditatief lopen...

We passeren de nodige nederzettingen en in een paar sponsoren we de plaatselijke economie door een cola te kopen. Uiteindelijk belanden we in een lodge in Ghandruk. Het wordt gedreven door Tibetanen en in de centrale ruimte is een ritueel bezig met veel gereciteer van mantra's, gebel en gekletter van cymbalen en vooral het gebeuk op een trommel. Ja, ze willen laten weten dat ze er zijn. Onze tibetaanse vrinden. Wie er ook waren: een ongelooflijke collectie beestjes; vliegend en kruipend. Het barst ervan in de kamer. Een snel overleg volgde en nadat we de twee black tea hadden afgerekend hebben we snel de biezen ( rugzak ) gepakt en naar The Peacfull Lodge gegaan. Het avond eten kwam rechtstreeks uit eigen tuin maar was overheerlijk.

Ghandruk - Berithanti

De afsluitende etappe. Voor ons, goede lopers moest dat een eitje worden. Bijna alleen maar afdalen. We vertrokken om kwart voor 7 ( ja, we zijn vroege starters en dan is het ook nog niet zo warm ) en het ging gelijk bijna loodrecht naar beneden. Ghandruk kigt op 1948 meter hoogte en ons einddoel op 1250 meter.

Geloof me is ik zeg dat ik liever de Ulleri steps beklim, dan zo'n afdaling moet maken. Totaal verkrampt en met het gevoel alsof er met een mes in mijn knie wordt gestoken, daalde ik af. Pas toen we de river hadden bereikt en het weer een beetje vlakker wordt, kan ik mijn pas weer vinden. Het gaat dan ook weer zo goed dat we als militaire zandhazen een Nepalese drager " er uit lopen ". Na drie en een half uur doemt het plaatsje op waar we een taxi nemen die ons terug breng naar Pokhara. Daar aangekomen gaan we weer terug naarHotel Sakura waar de rest van onze bagage ligt en de warme douche lonkt.

Geheel verfrist zitten we nu in het Internet cafe om jullie van onze avonturen op de hoogte te stellen.