Trucksurfing Nepal

Donderdag 20 mei 2010
Waarschijnlijk de laatste bijdrage aan dit weblog over mijn belevenissen in China en Nepal.
Afgelopen dibnsdag en woensdag stonden in het teken van ( eindelijk ) fietsen. Hans voelde zich niet goed genoeg om de weg van Pokhara naar Kathmandu op de fiets af te leggen en koos voor een comfortabele bus. Na een 20-tal kilometer zagen we hem voorbij flitsen met de fiets op het dak. Wij waren toen al een tijdje aan het fietsen. Vanaf Pokhara gaan we eerst dalen. Dat is lekker als je al zo vroeg ( kwart voor zeven ) op de fiets zit.Het is dan nog niet zo verschrikkelijk warm en we kunnen snel de nodige kilometers afleggen.
Het lijkt wel of we door de rijstschuur van Nepal rijden. Overal sawa's en de daarbij behorende beelden van mensen geknield bezig met werk aan de rijst. Soms zie je nog een verdwaalde waterbuffel met daarachter een jongmens die probeert een beetje rechte voren te trekken in de zware grond. Maar de buffels hebben vaak een heel eigen willetje. En dat leidt dan weer tot geschreeuw en soms ook slaan met een dunne tak.
De kilometers rollen onder onze wielen door terwijl de zon steeds hoger klimt. Regelmatig gaan we van de fiets om een cola te drinken en weer vers water in te slaan. Wat dat is wel goed geregeld. Overal kraampjes en stalletjes met mensen die ogenschijnlijk doelloos voor zich uit zitten te staren in de hoop dat iemand iets bij hem of haar wil kopen. Meestal is het overigens een zij die de winkel draaiende houdt. Overigens moet je ze soms gewoon wakker maken.
De totale afstand Pokhara - Kahmandu is 210 km. We hebben ons voorgenomen om tot Muglin te rijden. Muglin dat onder Nepali bekend staat als de meest lelijke nederzetting van het land. Zeg maar het putje van Nepal. Maar om een uur of half een waren we er al. en het is zoals gezegd geen plek om gezellig een middag in de brandende zon door te brengen.
We besloten door te rijden tot vier uur en daarna het eerste de beste hotel/logde/onderkomen te nemen.
Maar de kilometers gingen nu toch wel hun tol eisen. Jan is een veel betere loper dan ik; maar ik ben toch wel de betere fietser van de twee. Vooral bergop ging mij goed af. Soms werd ik ingehaald door de puffende, krakende en vooral roet uitbrakende vrachtwagen. Die reed dan maar een paar kilometer harder dan ik. En zoals ik ook al eens in Tibet had gedaan, liet ik me dan een stukje de berg opsleuren. Jan zag me dan in de verte verdwijnen. Maar hij is een snelle leerling want opeens reed hij weer naast me met een brede smile.
Na 135 kilometer vonden we dan de lodge waar we zo naar gesnakt hebben. Ondanks het feit dat we de hele dag volop water en coke hadden gedronken ging een pilsje er wel in. En nog een. Trouwens ik had een lekke band te plakken en dat gaat heel goed samen met een biertje. We hadden veel bekijks bij deze aktiviteiten en iedereen moest overal aanzitten. Maar het was niet vervelend; eerder vermakelijk.
We hebben daar een soort Nepalese rijsttafel gegeten. Jan schepte maar een beetje op en ging daarna gelijk naar bed. Te moe om te eten; maar niet opgeven natuurlijk. Hij heeft een wereldprestatie verricht.
Bij het afrekenen de volgende morgen bleken mijn twee pilsjes meer te kosten dan de kamer met douche en toilet. Nu moet je je daar niet teveel van voorstellen. Er zit geen raam in en de badkamer heeft dan wel een tegelwand, maar aan afvoegen waren ze ( nog ) niet toegekomen.

De tweede en laatste etappe was nog maar zo'n 80 km. Maar de vorige dag had er bij beiden behoorlijk ingehakt. En het parcours ging op en neer. En dat bij een weer fel schijnende zon.
Al snel hingen we al volleerde trucksurfers aan de zijkant van zandauto's, vrachtwagens of bussen. Zo lang zelfs dat mijn armen en handen pijn gingen doen. Ik koos dan maar weer voor fietsen terwijl ik Jan toeriep vooral vol te houden.
Als we dan weer eens samen fietsen op het lichtgolvende terrein konde wen een aardig beeld vormen van het leven in de Nepalese country-side. Volgens mij bestaat een belangrijk deel van het leven van de Nepali uit wachten. Waarop is mij niet duidelijk, maar wachten is blijkbaar het devies. Wat wel goed geregeld is, is het leerlingenvervoer. Overal zie je leerlingen in hun schooluniform in kluitjes te staan wachten op de schoolbus. Ze proppen er zo maar 75 kinderen in.
Uiteindelijk hebben we voor de laatste en zwaarste klim naar Aubisse gekozen voor een combinatie van trucksurfen en zelf klimmen.
Daarna was het afdalen naar Kathmandu. Gelijk zit je weer volop in de gekte van zo'n grote stad.
Luid toeterende, zwarte walm uitbrakende vrachtwagens vechten om voorrang. Het recht van de grootste doet hier opgeld. Uiteindelijk kwamen we kruip door/sluip door weer terecht bij Ganesh Himal. Eerst was er geen kamer meer voor ons, maar nu zitten we in de gala-kamer op de bovenste verdieping. De jacht op de CD's en DVD's is inmiddels geopend. Het grootste deel van de buit is al binnen.
Nog een klein weekje om te relaxen en de fiets klaar te maken voor overdracht aan Ganzur, onze hotel bediende.
En daarna lonkt Nederland weer.
Ik hoop dat ik in mijn blog een ieder een beetje indruk heb kunnen geven van onze belevenissen in China en Nepal en eindig met een welgemeend Nameste....
Marcel